Description:
<jats:p>Tekst święty wychodzi od uwagi, że człowiek jako grzesznik potrzebuje nawrócenia, to znaczy jest wezwany do uznania, że potrzebuje przebaczenia za braki, niedoskonałości, niewierność, czyli za popełnione grzechy. Nawrócenie jest kwestią prawdy i uczciwości. Nie można też pominąć faktu powszechności ludzkiego sumienia w poszukiwaniu przebaczenia i pojednania z boskością. Teksty egipskie, mezopotamskie, ugaryckie, greckie i rzymskie potwierdzają w niezwykłym stopniu to wrodzone pragnienie pokoju z Bogiem, a zatem przebaczenia własnych krzywd. Bardziej niż cywilizacja naturalna, cywilizacja objawiona świadczy o tym nie tylko, ale także racjami teologicznymi: Bóg Izraela jest nie tylko Istotą Absolutną, ale także świętą i moralną Osobą, dlatego od stworzeń stworzonych na Jego obraz i podobieństwo wymaga zachowania zgodnie z twoim działaniem. Ze względu na to, że Izrael został wybrany jako Jego naród wybrany, pozostaje on podatny na słabość i niewierność, ale właśnie w tej sytuacji jest powołany do nieustannego nawracania się, a następnie dawania mu przykładu nadziei i gwarancji powodzenia dla innych narodów. Praktyki pokutne, akty nawrócenia w Starym Testamencie są rozproszone po całym tekście, to znaczy, że nawrócenie towarzyszy wszystkim etapom historii zbawienia i nie może być inaczej. Bóg nieustannie wzywa swój lud do nawrócenia przez usta proroków, przez Słowo Boże, które posyła do swoich umiłowanych, ale tak często zbuntowanych dzieci. Lud i jego poszczególni członkowie odpowiadają w duchu posłuszeństwa i uznania prawdy „wszyscy zgrzeszyliśmy, zachowaliśmy się jak głupcy” (por. Jr 14,20; Dn 3,29). Zarówno prywatny, jak i wspólnotowy obrzęd pokutny w Starym Testamencie jest bardzo rozwinięty i bogaty. Głównymi przejawami są: modlitwa, wyznanie grzechów, post, jałmużna, Dzień Pojednania (Jom Kippur), różne krwawe ofiary, gesty, ubiór, płacz, posypanie się popiołem, ablucje (praktykowane zwłaszcza przez faryzeuszy iw Qumran) . Nierzadko prorocy zarzucają formalizmowi te skądinąd imponujące i znaczące praktyki. Jaką wartość miały te praktyki w tamtych czasach, gdy nie było jeszcze sakramentu pojednania? Przede wszystkim wartość samej prawdy: człowiek jako taki jest grzesznikiem, co w języku biblijnym oznacza, że potrzebuje Boga, aby żyć, istnieć i działać zgodnie z Jego planem; oznacza to uznanie Boga za sędziego własnych czynów człowieka; po trzecie, oznacza to, że starotestamentowe praktyki pokutne ukazują bardzo wysoki poziom duchowości Izraela. Oznacza to wreszcie uznanie Boga za miłosiernego, dobrego i sprawiedliwego, hojnego w przebaczaniu i gotowego do pojednania z ludźmi – zbuntowanymi dziećmi, poprzez posłanie im Swego Jednorodzonego Syna jako Baranka złożonego w ofierze i Świadka miłosierdzia Ojca.</jats:p>